ကိုစိုးထူး က မျက်လုံး ခပ်မှေးမှေး ပြုကာ မယားပါသမီး တင်မေခက်ကို ကြည့်သည် ။ငါးသိန်းဆိုတာ အတော့်ကို များသည် ။သိုသော် ကိုစိုးထူး ကြံဖန်မည် ဆိုလျှင်တော့ ရနိုင်သည် ။ မမိ ိ လိုချင်တာတွေ ရမည်ဆိုရင်တော့ ကိုစိုးထူးသည် ငွေငါးသိန်းကို ပေးဖို့ အသင့် ..။
“ ငါးသိန်း…မနည်းပါလား ..အေးလေ ..ငါလိုချင်တာတွေ ရမယ် ဆိုရင်တော့ ငါကြံဖန်ရှာပြီးပေးနိုင်ပါတယ် ..”အခြေအနေကို ပုံဖေါ်စပြုလာသော ကိုစိုးထူးက စကားဖေါက်လိုက်သည် ။“ ဦးလေး ဘာလိုချင်လဲ ပြောပါ ..ဦးလေး စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်အောင်…ကျနော်…ဟို…ကျနော် …….”တင်မေခက်မှာ စကား အဆုံးသတ်ဖို့ ခက်နေပြန်သည် ။ ပြောလို့ မထွက် ။“ နင့်ကို ငါလိုးချင်တယ်..ဖြစ်မလား ….”သဘောပေါက်စ ပြုလာသော ကိုစိုးထူးက ခပ်ရင့်ရင့် မေးသည် ။ တင်မေခက် မျက်နှာ ရဲကနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ ခေါင်းကိုလည်း အတင်း ငုံ့ထားသည် ။“ အပေးအယူ ဖြစ်မလား…ပြောလေ ….”တင်မေခက်သည် အံတင်းတင်းကြိတ်ခါ ခေါင်းကို ဆတ်ကနဲ ညှိတ်ပြသည် ။
ပထှေး လိုးတာ ခံပါတော့မညြ ဟု လကခြံသဘောတူလိုကရြသညြ့သဘောမို့ တငမြခကြေ မကွရြညလြညသြညြ ။အရမြးရှကသြလို အတောလြဲ စိတလြှုပရြှားသညြ ။ ခေါငြးကို ပို ငုံ့ထားသညြ ။ကိုစိုးထူးကတော့ မမိ ိ အပိုငလြိုးနိုငတြော့မညြ့ မယားပါသမီးကို အားရပါးရပငြ တစိမြ့စိမြ့ ကှညြ့သညြ ။တငမြခကေသြညြ ခတြဆေနဆြနြ ခပကြော့ကော့ ဝတစြားတတသြော နှဈထောငြ့နှဈခုနှဈ သမီးပွို ဖှဈသညြ ။
ဒီနေ့ ဝတစြားထားတာကလညြး အတောြ့ကို ခတြဆေနသြညြ ။ ဟော့(တြ ) သညြ ။ ဖေါထြားတာ မဟုတသြောလြညြး ပေါတြော့နသညြေ ။ ကော့နသညြေ ။ ကှိုးတခွောငြး ရငခြံအငြျကွ ီ အဖှူရောငပြေါမြှာ အညိုရငြ့ရောငြ ခါးတိုအငြျကွ ီလေး ဝတထြားသညြ ။အပေါဝြတြ ခါးတို အငြျကွ ီလေးမှာ လညပြငြး ကှယသြီးတလုံးသာ ပါသညြ ။ထိုကှယသြီးတပထြားရာ အကွ ၤ ီရငဘြတသြညြ သာမနအြားဖှငြ့ ခပစြေ့စေ့ ဖှဈနသေောလြညြး ကိုယလြှုပရြှားမှုတို့ကှောငြ့တခါတခါ မဟတဟ ဖှဈသညြ ။ ခပဟြဟဖှဈသှားသညြ့ အခါပငြ ရှိသညြ ။ထိုအခါ အကွ ၤ ီရငဘြတြ အဟကှားမှနပှေီး ဖှူဖေးှ အိစှာ ပေါနြသေော ရငညြှနြ့ကို ပှငရြသညြ။နို့အုံသား နစှ ခြ ရု ဲ့ အညှာနရောလေးကလညြး မပေါြ့တပေါြ အကှရဲ ာလေး မှငနြိုငသြညြ။အောကဖြကတြှငတြော့ ဘေးကှစဲ ကပထြမိနြ ကှပကြှပကြို ဝတထြားသညြ ။
ထိုငခြုံတှငြ ထိုငနြသေော အခါ စကပထြမိနရြဲ့ ဘေးကှကဲ အလိုလိုပငြ ဟသှားသညြ ။ ဘေးကှသဲညြ ပေါငအြလညနြားလောကြ အထိပငြ ရှိလရော အိဖှိုးသော ပေါငသြားဖှေးဖေးှ တဝကသြာသာလောကကြ ပေါတြငကြှီး ဖှဈနသညြေ ။ကိုစိုးထူးသညြ တငမြခကေနြဲ့ မကွနြှာခငွြးဆိုငြ ထိုငနြရော သာမနအြားဖှငြ့ ဆိုလွှငတြော့ စကပထြမိနြ ဘေးကှအဲဟမှ ပေါနြသေော ပေါငသြားဖှေးဖေးှ မွားကို မှငနြိူငစြရာ အကှောငြး မရပှိ ါ ။သို့သောြ အထကတြနြးစား ဆိုငရြဲ့ သီးသနြ့ခနြးထဲတှငြ ဘေးပတလြညြ မှနခြပွကြှီးမွား တပဆြငထြားလရော ထိုမှနခြပွကြှီးပေါတြှငြ ဘေးတိုကြ အနအထေားဖှငြ့ ပေါနြသေော တငမြခကေရြဲ့ ပရုံ ပိ ကြို ပေါငတြနတြဝကလြောကြ အထိ တှေ့မှငနြရသေညြ ။
“ နင် လိုချင်တဲ့ ငွေငါးသိန်း ငါပေးမယ် …နငက် ငါစိတ်ကြိုက် လိုးတာခံရမယ် ..သဘောတူလား ..”ကောင်မလေးက ခေါင်းညှိတ်ခဲ့ပြီး ဖြစ်သော်လည်း သေချာအောင် ထပ်မေးသည် ။ တင်မေခက်ခေါင်းငုံ့ထားရက်က ခေါင်း ထပ်ညှိမ့်ပြသည် ။“ ခေါင်းချည်းဘဲ ညှိမ့်ပြမနေနဲ့လေ ..ပြောစရာ ရှိတာကို ပြောစမ်းပါအုံး …ကဲ..ပြော…တပတ် ဘယ်နှစ်ရက်လောက် အလိုးခံမှာလဲ…”တင်မေခက် မျက်နှာကြီး ရဲတက်သွားသည် ။ မယားပါသမီး ရဲ့ ရှက်မျက်နှာကို ကိုစိုးထူး ကောင်းကောင်း မြင်ရသည် ။ ကောင်မလေးအတွက် အတော့်ကို အဖြရခက်တဲ့ မေးခွန်းပါ ။ သို့သော်မဖြေလို့ကလည်း မဖြစ်သောကြောင့် တင်မေခက်သည် ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားကာ ရှက်အားပိုပိုနဲ့ပင် လက်တချောင်းထောင်ပြလိုက်ရရှာသည် ။
“ ဟာ..ငွေငါးသိန်းကြီး ပေးထားပြီး..တပတ်တရက်ပဲလိုးရမှာကိုတော့ ..မဟုတ်သေးပါဘူး …ခက်ခက်ရာ ..လေးရက်လောက်တော့ ခံကွာ….ဟုတ်လား…”လမ်းဘေးဈေးသည် ဆီမှာ ဈေးဆစ်သလိုမျိ ုး ငနသဲားက လုပ်နေသည် ။ပထွေးနဲ့ အလိုးခံရမယ့်ရက် အတိုးအလျော့ စကားဆိုနေရသည့် မယားပါသမီးမှာ မျက်နှာအရမ်းပူနေသည် ။စိတ်လဲ လှုပ်ရှားနေသည် ။ တင်မေခက်သည် အားတင်းကာ လက်နှစ်ချောင်း ထောင်ပြလိုက်သည် ။“ နှစ်ရက်ကတော့ နည်းတယ်ဟာ..သုံးရက် ဆိုရင်ကော …”တင်မေခက် ခေါင်းကို ခါယမ်းပြသည် ။ကိုစိုးထူးက တချက်တွေကာ စဉ်းစားလိုက်ပြီး ..
“ ဒီလို လုပဟြာ ..ယဘေူယအွားဖှငြ့ တပတကြို နှဈရကြ ခဖွို့ ငါလကခြံတယြ ..ဒါပမယြေ့ ငါ့စိတသြိပထြလာပှီး နငြ့ကိုမှ မလိုးရရငြ မနနေိုငအြောငဖြှဈနတေဲ့ အခါတှေ ဆိုရငတြော့ လိုးရမယြ့ရကြ ပှညြ့သှားပမယြေ့ နငကြ လိုကကြုနြးပေးပါ ..ဟုတလြား ….”ကိုစိုးထူးရဲ့ ဈေးဆဈလာမှု နဲ့ ပတသြကလြို့ တငမြခကြေ အနဖှငြေ့ လကဟြနခြှဟနေမြွှနဲ့ ပှနအြဖှပေေးလို့ မဖှဈနိုငတြော့ ။ ရှငြးအောငြ ပှောရဆိုရဖို့ လိုအပလြာပှီ ။“ ဟို..အဲ….အပတတြိုငြး ..အဲလိုမွိ ုး ..ဟိုဒငြး ….”အတငြး အားခဲကာ ပှောသောလြညြး တိကသွော စကားမွားကို ပှောမထှကြ ။ အထဈထဈ အငေါ့ငေါ့ ဖှဈလကွြ မကွရြညတြှလညြေး ရဈဝဲလာသညြ ။“ ဘာလဲ..ငါက တပတြ သုံးရကြ လိုးဖှဈသှားအောငြ ဖနမြယလြို့ ပှောခငွတြာလား ..”တငမြခကေလြညြး မကွနြှာပူလှပှီ ဖှဈလို့ ခေါငြးကို အမှနညြှိတလြိုကရြသညြ ။
“ ဟုတပြှီ ..ဒီအပေးအယူ ဘယလြောကကြှာတဲ့အထိ အတည ဖြှဈနမှောလဲ..တနှဈလား..နှဈနှဈလား ….”တငမြခကြေ ခွိနဆြ တှကခြကွရြလပှေီ …။“ သုံးလ …”ကိုစိုးထူးမှာ နှာခေါငြး ရုံှ့သှားသညြ ။“ ဟာ…အဲဒီလောကြ အခွိနလြေးက ဘာမွား ရှိမှာလဲဟ ..မဟုတသြေးပါဘူး ….”“ ကဲ..လေးလ…အသားကုနဘြဲ …”တငမြခကြေ ခပပြှတပြှတြ ပှောရသညြ ။မိမိကို ပထှေးက လိုးခငွနြတောကို တငမြခကြေ သိသညြ ။ တငြးထားနိုငလြွှငြ ပထှေး အလွှော့ပေး လကခြံရမညဟြုလညြး တှကမြိသညြ ။“ ကောငြးပှီ ..နငပြှောသလို အခွိနလြေးလဘဲထား ..တပတကြိုတော့ သုံးရကအြလိုးခံရမယြ ..ငါ့စိတကြှိုကြ အစုံ လုပခြငွတြာအားလုံး နငြ လိုကလြွောရမယြ ..ဘယြ့နှယလြဲ..နငလြကမြခံနိုငရြငတြော့ ငါ့ကို ဘာမှ ဆကြ ပှောစရာ မရှိတော့ဘူး …”ကောငမြလေး သဘောတူ လကခြံလိုကပြှီးသညြ့နောကြ ကိုစိုးထူး အသအခွော ပငို နြ ငို အြောငြ တုပခြညွလြိုကလြသေေးသညြ ။ တငမြခကြေ ခေါငြးညှိတရြသညြ ။
ကိုစိုးထူးက စာရကြှတရှကပြေါတြှငအြခွိနြ လေးလ ..တပတြ၃ရကြ..စိတကြှိုကြ အကုနအြစုံ ဟု စာရေးကာ မယားပါသမီးကို လကမြှတထြိုးခိုငြးသညြ ။စရံသတသြညြ့သဘောနဲ့ သူ့ထံတှငြ ပါသော ငှတသေိနြးကို တငမြခကေအြား ပေးသညြ ။ ကနွငြှမွေားကို မနကဖြနပြေးမညြ ဟု ဆိုကာ နှဈယောကသြား လူခငွြးခှလဲိုကကြှသညြ ။ လူခငွြးမခှမဲ ှီ အမှညြးဟုဆိုကာ တငမြခကေကြို ပှေ့ဖကြ နမြးစုတကြာ ဖငပြှတြ နို့ကိုငြ လုပလြိုကသြေးသညြ ။~
နောကတြနေ့ နေ့လညဘြကြ ကှနပြှူတာသငတြနြး အဆငြးတှငြ တငမြခကေသြညြ ခါတိုငြးလို အိမသြို့ မပှနတြော့ဘဲ ပထှေး ကှိုတငြ ခွိနြးထားရာသို့ သှားရလသညြေ ။ လမြးမတောဘြကရြှိတညြးခိုရိပသြာတခုသို့ ဖှဈသညြ ။မမိ ိ အတှကြ အရမြး လိုအပနြတေဲ့ ငှကှေေးအားလုံး ပထှေးထံမှသညနြေ့ရမညကြို သိသလို သူမဘကကြလညြး သူမရဲ့ တကိုယလြုံးကို ပထှေး လိုရာ သုံးရအောငြ “ပုံ” အပရြတော့မညကြိုလညြးတငမြခကြေ နားလညသြညြ ။ တညြးခိုရိပသြာ အခနြးတခနြးတှငြ ခွိနြးဆိုခှငြး သဘောကပငြ ရှငြးနသညြေ မဟုတပြါလား ။ သညနြေ့တှငြ တငမြခကေသြညြ ခါးတိုစပို့ရှပြ ကိုယကြှပနြဲ့ မီနီစကပတြိုလေးဝတထြားသညြ ။
ခါးတို စပို့ရှပ်သည် မီနီစကပ် ခါးစည်းနေရာနှင့် အံကိုက် ထိမိရုံသာ ရှိလေရာ ကိုယ်ဟန် အနည်းငယ်မျှ လှုပ်ရှားရုံနှင့်စပို့ရှပ်လေးရဲ့ အောက်စ ခပ်လန်လန် ဖြစ်ကာ ဘိုက်သားခါးသားများ ဖွေးကနဲ လက်ကနဲ ပေါ်သည် ။ လှုပ်ရှားမှု များရင်တော့ ခါးပေါ် ချက်ပေါ်ကို ဖြစ်သည်။ မီနီစကပ်ကလည်း ပေါင်လည်လောက်အထိပင် မရှည် ။ပေါင်ရင်းသားသာသာလောက်သာ ဖုံးကာထားလေရာ တုတ်ဖြိုးသော ပေါင်တန်ပေါင်သားများ ပေါ်နေသည် ။ခြေအမြှောက်တွင် ဆိုလျှင် ဝတ်ထားသော အတွင်းခံပင်တီဘောင်းဘီ အနက်လေးကိုပင် မြင်နိုင်လေသည် ။အခန်းကြိုတင် ငှားရမ်းထားသည့် စာရကွ်ကို ဧည့်ကြိုကောင်တာတွင် ပြလိုက်ရာ ချိန်းဆိုထားသည့်နေရာ ဖြစ်သော တည်းခိုခန်းသို့ အလွယ်တကူ တက်သွားခွင့် ရသည် ။
ထို တည်းခိုရိပ်သာကသုံးထပ်ဖြစ်ကာ တင်မေခက် သွားရမည့် အခန်းက အပေါ်ဆုံးတွင် ရှိလေသည် ။ တည်းခိုရိပ်သာ အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ လှေကားမှ တက်လာရင်း တင်မေလတ်ရဲ့ စိတ်အစဉ်သည် ထူးခြားစွာပင် လှုပ်ရှားနိုးထနေကြသည် ။ချိန်းထားသော တည်းခိုခန်း အရှေ့ကို တင်မေလတ် ရောက်လာသည် ။ အခန်းတံခါး ပိတ်နေသည်။ အခန်းထဲတွင် ပထွေးကိုစိုးထူး ရောက်နှင့်နေကာ မိမိကို စောင့်နေသည်ကို တင်မေလတ် သိသည်။ အခန်းတံခါးရှေ့တွင် တင်မေလတ် ရောက်လာကာ တံခါးကိုခေါက်ရန်ပင် ချီတုံချတုံ နဲ့ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေသည်ကိုလည်း ကိုစိုးထူး တွေ့မြင် သိရှိနေသည် ။ ထို့ကြောင့် တင်မေလတ်တံခါး ခေါက်လိုက်သည် ဆိုသည်နှင့် အဆင်သင့် ရှိနေသော ကိုစိုးထူးက ချက်ချင်း တံခါး ဖွင့်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေတော့သည် ။“ လာ..ဝင်….”တံခါး ဖွင့်ပေးပြီးနောက် ကိုစိုးထူးက ပြောလိုက်သည် ။ သူ့မျက်လုံးတွေကတော့သူလိုးရတော့မည့် မယားပါသမီးရဲ့တကိုယ်လုံးကို ပိုင်နိုင်စာွ ကြည့်သည် ။
အကြည့်ရဲရဲများသည်တင်မေလတ်ရဲ့ နိုးထနေသော ရမက်စိတ်ကို ပမို ို ပြင်းပြလာစေသည် ။ကောင်မလေးသည် ပထွေးရှေ့မှ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ အခန်းထဲ ဝင်သည် ။ ကိုစိုးထူးက သူ့ရှေ့မှ ဖြတ်သွားသော မယားပါသမီးရဲ့ဖင်ဆုံကြီးကို ညာဖက်လက်ဝါးဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ် တချက်ပုတ်သည် ။“ ဖတ်…အို…အမေ့ …”ဖင်ပုတ်လိုက်သံနဲ့ အတူ တင်မေခက်ရဲ့ ပါးစပ်မှ ရေရွတ်သံလေး ပေါ်ထွက်လာသည် ။ သူလိုးတော့မည့် မိန်းမအဖြစ် ပထွေးက အပိုင် သတ်မှတ်ကာ မိမိကို ဖင်ပုတ်ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း အထာပေါက်နားလည်သည့် တင်မေခက် ရင်တွေ ဖိုမောဟိုက်သွားသည် ။ ကိုစိုးထူးသည် မယားပါသမီးရဲ့ ဘယ်ဖက် ဖင်သားခြမ်းကြီးကိုလည်း ခပ်တင်းတင်း ကိုင်ညှစ်လိုက်သည် ။“ အို..ဟင့်…ဦးလေးကလဲ….”“ သွားလေ ခက်ခက်ရဲ့ …” လို့ ကိုစိုးထူးက ပြောလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ခုတင်ကြီး ရှိရာသို့ အသာပင် လျှောက်လှမ်းသွားသည် ။ တင်မေခက်မှာတော့ ရင်သိမ့်ဖိုမောစာွ ဖြင့် နေရာတွင် ရပ်မြဲရပ်ကျန်ခဲ့သည် ။
ကောငမြလေး စိတအြရမြး လှုပရြှားနသလေောကြ ကိုစိုးထူးကတော့ ခပအြေးအေးပငြ ..။“ ခကခြကြ…လာလေ..ခုတငပြေါြ တကြ…..”ကိုစိုးထူးရဲ့ လှမြးခေါလြိုကသြံသညြ တငမြလတေကြို ဆတကြနဲ တုနသြှားစသညြေ ။ အလိုးခံဖို့ ခေါခြှငြးမို့ ကောငမြလေး ရဲ့ မကွနြှာ ရဲကနဲ ဖှဈသှားသညြ ။“ နငြ့စပို့ရပှ ြ အောကနြားကို ဒီနားလောကအြထိ လိပတြငလြိုကစြမြး…..”ကိုစိုးထူးက ခပပြိုငပြိုငြ အမိနြ့ပေးလိုကသြညြ ။“ ရငှ ြ ….”တငမြခကေသြညြ ပထှေးကို အခနြ့တကှား ကှညြ့မိသညြ ။“ စပို့ရှပြ အောကနြားကို လိပတြငလြိုကလြေ …ခိုငြးတာလုပစြမြး …ငါ့စိတကြှိုကြ အကုနြ လုပပြေးမယလြို့နငကြတိပေးထားတာနောြ …..”ကိုစိုးထူးရဲ့ စကားတှကေ ပငို နြ ငို လြာသညြ ။
တငမြခကေလြညြး အရမြး ရှကနြသညြေ့ကှားကပငြ ပထှေး ခိုငြးသညြ့အတိုငြး လုပပြေးရသညြ။ထိုသို့ လိပတြငလြိုကသြောအခါ ဘိုကသြားလေးလုံးသာသာလောကြ အဖှေးသားပေါသြညြ ။ခကွနြကနြကလြေးကိုလညြး မှငရြသညြ ။ သညလြို ကိုယပြေါြ ခကွပြေါဖြှဈအောငြ လပခြှငြးသညြ ဘာမှ မဟုတလြို့ ထငသြောလြညြး တကိုယလြုံး ခွှတပြှခိုငြးခှငြးသညထြကတြော့ ပိုလို့ သာသှားသညြ။ ပှောငရြှငြးနအေောငြ ခွှတပြှသညကြ တမွိ ုး ရမကထြနစြသလေို သညလြိုမွိ ုး မပေါြ့တပေါြ လှဈပှစမှေုကလညြး တမူဆနြးသော စိတလြှုပရြှားမှုကို ရစသညြေ ။ ထို့ပှငြ ဒီလို လုပဆြောငမြှု သညတြငမြခကေအြား မမိ ိ စခေိုငြးသမွှ နာခံကွိ ုးနှံရနြ ပမာဏပွ ိုး လေ့ကငွြ့သညြ့ အထာလညြး ဖှဈသညြ ။
“ စပို့ရှပြ ခွှတလြိုကြ …ဘရာစီယာ အနကရြောငကြ နင့အသားနဲ့အပှတလြိုကတြာဘဲ ..အောကခြံဘောငြးဘီရော ဝတထြားလား …”တငမြခကြေ ငမို ဲ့မဲ့ ဖှဈလကွြ ခေါငြးလေးညှိမြ့ပှရှာသညြ ။“ အောကခြံဘောငြးဘီကကော ဘာရောငလြဲ…”“ အနကြ..အနကရြောငပြါဘဲ ….”“ ဟုတလြား ..ဒါဆို ပိုမိုကတြာပေါ့….ကဲ…စကပကြို ခွှတလြိုကစြမြး …”တငမြခကေရြဲ့ တကိုယလြုံး ရဲတှတသြှားရပှနသြညြ ။ ပထှေးခိုငြးသညြ့အတိုငြး လုပရြရှာသညြ ။ ခွှတထြားပှီး ဖှဈသော စပို့ရှပကြို နီးရာ ခုတငခြှရငြေးပေါြ ပဈတငလြိုကသြညြ ။ထို့နောကြ အောကပြိုငြးတှငြ ဝတထြားသော မီနီစကပလြေးရဲ့ ခါးးစညြးခွိတကြို ဖှုတသြညြ ။
ဘေးဇဈကို ဖှငြ့သညြ ။ ပှီးတော့ အောကကြို တှနြးခွ ခွှတသြညြ ။မီနီစကပလြေး သညြ တိုတိုကှပကြှပလြေးဖှဈပရော ခွိတဖြှုတဇြဈဖငြှ့ထားပှီးသညတြိုငြ အတောပြငြ တှနြးခခွှတရြသညြ ။ ထိုစကပလြေးကိုလဲ ခုတငခြှရငြေးတှငပြငြ တငထြားလိုကသြညြ ။ဘရာစီယာနဲ့ အောကခြံဘောငြးဘီကို ခွှတခြိုငြး အုံးမှာလား ဟု တှေးနရငြေး မကွနြှာ အထားရ ခကနြသညြေ ။ခွှတခြိုငြးရငြ ငှငြးရနြ မဖှဈ ..။ခွှတပြေးရမညကြို သိသညြ ။ ပထှးရဲ့ စူးစူးရဲရဲ ကှညြ့နသေော မကွလြုံးအောကတြှငဗြလာကိုယလြုံးတီး ဖှဈအောငြ ခွှတပြှရမညကြိုတော့ ကောငမြလေးမှာ အရမြးကိုရှကကြှောကလြှပသညြေ ။
“ ဟို စားပှေဲ ပါမြှာ ရှိနတေဲ့ ပုလငြးထဲက ဖွောရြညတြှကေို ဖနခြကြှတခှကမြှာ ထညြ့ပှီး ယူလာခဲ့…”“ အဲဒါ မှူးကှှဖွောရြညလြို့ ခေါတြယြ ..သောကလြိုကရြငြ ရှကသြလိုလို တှနြ့တှနြ့သလို ဖှဈနတောတှေ ပွောကပြှီး စိတတြှေ ညမူးကှှပွောရြှှငလြာမယြ..သောကလြိုကြ…”ဖနခြကြှထဲရှိ ဖွောရြညအြားလုံး ကုနအြောငြ သောကခြလွိုကပြှီးသောအခါတှငတြော့ မမိ ရိ ဲ့ တကိုယလြုံး ဖှိုးကနဲ ဖနွြးကနဲ ဖှဈသှားသယောငယြောငြ တငမြလေ=ခကခြံစားလိုကရြသညြ ။စိတလြကပြေါ့ပါးလာသလိုလိုလညြး ရှိသညြ ။“ လာ..ခုတငပြေါတြကလြေ …”ကိုစိုးထူး က ခုတငပြေါြ တကလြာသော မယားပါသမီးကို ဆီးလို့ ပှေ့ကာဖကသြညြ ။ ညာလကဖြှငြ့ နို့တှကေို ဆုပနြယသြညြ ။ ဘယလြကကြ တငပြါးကို ပှေ့သညြ ။
တငမြခကြေ ရငတြှေ တဒိနြးဒိနြး ခုံနသညြေ ။“ ပါးစပဟြထား ..လွာလေးလဲ တဈလဈထုတထြား….”ကိုစိုးထူး ငခုံ ဲ စုတနြမှေုကို ခဏရပကြာ ပါးစပခြငွြးလညြး အသာခာှ ပှီး ပှောသညြ ။ ကိုစိုးထူး စစေားသမွှကွိ ုးနှံနာခံနရလေပှေီ ဖှဈသော တငမြခကေသြညြ ပထှေး ခိုငြးတဲ့အတိုငြး လုပသြညြ ။ပါးစပြ ဟကာ လွာလေး ထုတသြညြ ။ တဈလဈလေး ထှကလြာသော တငမြခကေရြဲ့ လွာနီနီလေးကို ပထှေးက ဆတကြနဲ စုတသြညြ ။ ပှီးတော့ လွာခငွြး ဖိပတြှသညြ ။ ထို့နောကြ သူ့လွာကှီးကိုမယားပါသမီးရဲ့ပါးစပလြေးထဲကို ထိုးထညြ့ကာ မှှကလေိလတေော့သညြ ။ ကောငမြလေးမှာ အားပှငြးပှီး ရမကထြနသြော လွာသရမြးမှု အစုတအြနမြး တှငြ ကှကသြီးဖနွြးဖနွြးထနရလေသညြေ။
“ နငြ့နို့ကှီးတှကေ တကယထြှားတာကိုး..နငြ့ရငတြိုငြး ဘယလြောကရြှိလဲ….”လွာနှငြ့အပှတထြိုးကလိ စုတနြမြးပှီးနောကြ ကိုစိုးထူးက ပါးစပခြငွြးခှာကာ ပှောသညြ ။ လကနြှဈဖကကြတော့ မယားပါသမီးရဲ့စနနှဈေခိုငြ အသားစိုငကြှီးမွားကို ဆုပနြယနြသညြေ ။“ ခစခြ ဈ..သုံးဆယြ့ငါး ရှိတယြ..ဦးလေးရ …”တငမြခကေကြ ရယသြံလေး ပှုကာ ပှောသညြ ။ရှကရြယရြယမြှုလို့ ဆိုနိုငသြလို ပထှေးရဲ့ အစုတအြနမြး အကိုငြ အပှတတြို့ ခံရပှီးသညမြို့ ရဲတငြးလာကာ ရယသြံထှကလြာသညဟြုဆိုလညြး ပှောနိုငပြါသညြ ။
“ ဆုံကွီးကကော….”“ သုံးဆယျ့ခွောကျ….”“ ဒါဆိုရငျ နငျ့ခါးက နှဈဆယျ့နစှ ျ ရှိလိမျ့မယျ..ဟုတျလား ….”ကိုစိုးထူးသညျ မယားပါသမီး အကွီးမ ရဲ့ လုံးကွီးပေါကျလှ ကိုယျလုံး ကိုယျထညျကွီးကို ( ၃၅-၂၂၃၆ ) ရှိလိမျ့မညျဟု ခနျ့မှနျးထားခဲ့သညျ ။ ရငျနဲ့ တငျတို့ကသူခနျ့မှနျးသညျနှငျ့ကှကျတိဖွဈနရောခါးအတိုငျးအတာကိုလညျး အပိုငျပွောခလြိုကျသညျ ။“ ဟာ..မဟုတျဘူး…နှဈဆယျ့သုံး ရှိတာ…”“ နငျ..အလိုးခံဘူးလား …..”“ ဟာ..ဦးလေးကလဲ..ဘာတှေ လာမေးနတောလဲ မသိပါဘူး ….”“ နငျ့ကို လိုးတဲ့အခါ အဆငျပွရေအောငျ ကွိုမေးထားတာပါ ….နငျအလိုးခံဘူးပွီးသားဆိုရငျ တမြိုးလိုးမှာ….အလိုးမခံဘူးသေးဘူး..အခုမှ ပထမဦးဆုံး အကွိမျ စအလိုးခံရတာ ဆိုရငျတော့ တမြိ ုး လိုးပေးရမယျ..ကဲပွောစမျး..အလိုးခံဘူးလား…မခံဖူးဘူးလား…..”“ အို..ရှကျစရာကွီး….”
“ နငနြ ဲ့ ငါနဲ့ အခုဆို လိုးကှတော့မှာ..ငါ့ကိုမွား ဘာရှကနြစရော လိုသေးလဲ….”“ ဟို…ပါးစပကြ ပှောမထှကဘြူး…ဦးလေးရ…တကယဘြဲ….”“ ပါးစပကြ ပှောမထှကရြငြ ခေါငြးငှှိမြ့ ခေါငြးခါ လုပပြှ …..”တငမြခကေမြှာ ခေါငြးလေး ခါရမြးပှသညြ ။“ အလိုးခံဘူးပှီးသား ဆိုရငြ ငါအကုနခြိုငြးပှီး တနြးလိုးပဈမလို့….အခု နငကြ အလိုးမခံဘူးသေးတဲ့ အပွိုစဈစဈလေး ဆိုတော့ နငြ့ကို အလိုးခံခငွတြဲ့ စိတတြှေ ပေါလြာအောငြ အရငြ လုပမြယြ…ပှီးမှတဆငြ့ခငွြးသှားပှီး လိုးမယြ..ကှိုကလြား….”ကောငမြလေး ယောငပြေါငပြှီး ခေါငြးညှိမြ့လိုကမြိပှနသြညြ ။ ကိုစိုးထူးက ဘယလြိုလုပမြညြ ဘယလြို အဆငြ့ဆငြ့တကမြညြ ဆိုခှငြးကို တငမြခကြေ ကောငြးကောငြး နားမလညပြါ ။
ကှိုကသြညမြကှိုကသြညြ ဝခှေဲ ဆုံးဖှတရြနကြား ဝေးလေ သညြ ။“ ပှစမြး..နငြ့စောကဖြုတြ စမြးကှညြ့ရအောငြ …”ပှောပှောဆဆို ညာလကကြ မယားပါသမီးရဲ့ ပေါငကြှားကို နှိုကလြာသညြ ။“ ဟိတြ..မကိုငနြဲ့…အို…ကှညြ့ပါလား…ဖယြ…….”တငမြခကေသြညြ သူမရဲ့ ပေါငကြှားကို ကိုငစြမြးလာသော ကိုစိုးထူးရဲ့ ညာလကကြို ဆှဖဲ ယတြှနြးသညြ ။ အလိုးခံရနြ သဘောတူလို့ခုတငပြေါအြတူ ရောကနြလပှေေီ ဖှဈရာ လိုးမညြ့စောကပြတကြိုငစြမြးတာလောကကြို တှနြ့တို ပှငြးဆနရြနြ အကှောငြးတော့ မရပှိ ါ ။ သညလြိုမွိ ုး မတှေ့ကှုံဘူးသေးသညြ့ အပွိ ု ရိုငြးစိတကြှောငြ့ အလိုလို ငှငြးမိ ဖယမြိခှငြး ဖှဈသညြ ။ပှောရမညြ ဆိုရငြ တငမြခကေရြဲ့ စောကပြတမြှာ ကိုစိုးထူးရဲ့ လကနြှငြ့ “ အစိမြးသကသြကြ ” လို့ပှောလို့ မရပါ ။ ဟိုနေ့က ဘတြ(ဈ )ကားပေါတြှငြ နှိုကကြိုငဘြူးခဲ့ပှီ မဟုတလြား …။
ကောငမြလေး ဆှဖဲ ယြ တှနြးသောလြညြး ကိုစိုးထူးရဲ့ လကကြ ပေါငကြှားက ခှာမသှား ။ တငမြခကေရြဲ့ စောကပြတကြို အတှငြးခံဘောငြးဘီအပေါကြ နပှေီး ကကွနွန အုပကြိုငမြိပါသညြ ။အောကခြံဘောငြးဘီ ကှားခံရှိနသေောလြညြး စောကပြတမြို့ဖေါငြးဖေါငြး အရညရြှှမြးနသညြေ့ အထိအတှေ့ကိုတော့ကိုစိုးထူး သိရှိလိုကသြညြ ။“နငြ့စောကပြတကြ ဖေါငြးပှီး စောကရြကှညေတြှေ တောတြောြ စိုနပေါလား..ဒါဆို နငြ့ကို အလိုးခံခငွစြိတတြှေ ထလာအောငြ လုပဖြို့ မခကတြော့ပါဘူး ….ကဲ ပကလြကလြှနလြိုကြ ….”ပါးစပကြလညြးပှော လကကြလညြး ကောငမြလေးကို ကိုငကြာ ခုတငပြေါြ ဆှလဲှဲခသွညြ ။ တငမြခကေတြယောကြ ကုတငကြှီးပေါမြှာ ပကလြကကြလေး ဖှဈသှားရလသညြေ ။
မမိ ိ အပေါကြ တကခြှ လိုးတော့မှာမို့ ပကလြကလြှနြ အိပခြိုငြးခှငြးလား ဟု တငမြခကြေ တှေးသညြ ။ ရငတြလှပလြှပြ ဖှဈနသညြေ ။“ နငြ့ပေါငကြှီးနှဈခွောငြးကို ကားလိုကြ..ခပကြားကား ထုတလြိုကစြမြးပါ ..ဟောဒီလို မွိ ုး . .”မယားပါသမီး က မရဲတရဲနှငြ့ ပေါငတြနနြှဈခွောငြးကို ခပဖြှညြးဖှညြး မရတဲရဲ ကားပေးရာ ပထှေးက ကောငမြလေးရဲ့ ခှကငွြေးဝတနြှဈခုကို ပိုငပြိုငနြိုငနြိုငြ ကိုငကြာ ရကရြကရြောရော ဆှှဲဖဲကားထုတလြိုကသြညြ ။ တငမြခကေရြဲ့ ပေါငကြှီး နှဈခွောငြး အသားကုနြ ဆိုသလို ကားထှကနြသညြေ ။ အတှငြးခံဘောငြးဘီ အောကကြ စောကဖြုတကြှီးသညြ ဖထဈလိုက ဖေါငြးတကနြသညြေ ။ အတှငြးခံဘောငြးဘီရဲ့ ခှကှားနရော ( စောကဖြုတအြပေါတြညြ့တညြ့ )တှငြ အရညကြှညမြွား စို့နသညေမြှာ အပီကို မှငသြာ သညြ ။အတှငြးခံဘောငြးဘီ ရှိနသေေးသောလြညြး ပေါငကြှီးတှေ ကားထှကအြောငြ အဖှဲခံရသောအခါ တငမြခကေသြညြ လကဝြါးနှဈခု ဖှနြ့လကွြ ပေါငရြငြး ခှကှားတှငြ အုပကြာလိုကမြိသညြ ။
“ ဟာ..လကကြ ဘာကှောငြ့ စောကပြတအြပေါမြှာ လာအုပထြားရတာလဲ …ရော့ ..ဒီပေါငကြှီးနှဈခုကို ကားထှကနြအေောငြ ကိုငထြိနြး ထား ….”ကိုစိုးထူးသညြ ဖှဲထုတထြားသော တငမြခကေရြဲ့ခှထေောကနြှဈခွောငြးကို ကှေးလကွြ တှနြးတငသြညြ ။ ဒူးခေါငြးမွားကို ကောငမြလေးရဲ့ရငဘြတတြဖကတြခကွလြောကထြိသို့ရောကအြောငဖြိတှနြးတငလြိုကခြှငြး ဖှဈသညြ ။ တငမြခကေလြညြး မမိ ရိ ဲ့ ဒူးခေါကကြှေးမွားကှားမှ လကနြှဈဖကကြို လွှိ ုသှငြးကာ ကိုယြ့ခှဖဝေါးနှဈဖကအြပေါြ ကိုယြ့လကဝြါးမွားဖှငြ့ ဆုပကြိုငထြိနြးပေးထားလိုကရြသညြ ။ ကိုစိုးထူး က တငမြခကေရြဲ့ လကမြွားကို အလိုကသြငြ့ ဆှယဲူ ပှုပှငပြေးသညြ။ပှီးတော့ မယားပါ သမီးရဲ့ ခှရငြေးမှာ ဝမြးလွားမှောကခြကွာ သူ့မကွနြှာကို ပေါငရြငြးခှပေါြ အပခြသွညြ ။
“ ဟာ…ဦးလေး ….မလုပနြဲ့….အဲဒါ မလုပနြဲ့ ……ဟာ…..ပှောလို့လဲ မရဘူး …..အိုး..အမေ့ ……မလုပပြါနဲ့ဦးရာ….ကမွ ငရှဲကီးကုနတြော့မှာဘဲ …အို…အို….အို …ရှံလဲ မရှံဘူး …..ဒုကျခပါဘဲ ……အား…..အား…..အီး….အီး….အီး……”တငမြခကေသြညြ ကာမကိဈစပိုငြးမှာ အတှေ့အကှုံ မရှိလှသာလြညြး သူမရဲ့ မိခငနြဲ့ ပထှေးတို့ ကာမမှု ပှုကှရငြး အပှနအြလှနပြှောဆိုသညြ့စကားမွား…ကှားရသော အသံမွားကှောငြ့စောကပြတြ ယကပြေးသညြ့ အထာကို သိနသညြေ ။ ယခု ပထှေးက မမိ ေိ စာကပြ တကို ယကတြော့မညဟြု နားလညသြညနြှငြ့ ကမနြးကတနြးပငြ ကနြ့ကှကစြကား ဆိုလိုကရြှာသေးသညြ။ထိုသို့ စကား အဆိုမှာပငြ ပထှေးရဲ့ ပါးစပကြ သူမ စောကပြတအြပေါြ ကရွောကလြာသညြ ။
ကိုစိုးထူးက အတှငြးခံဘောငြးဘီလေးကို လစွကြနဲ တိုးထိုးလိုကရြာ ဘောငြးဘီခှဆုံအသားလိပမြှာ ညာပေါငရြငြးအနား ကပသြညြ ။ စောကပြတသြညြ အကာအကှယြ လုံးမ မရှိဘဲ အပှူ းသား ပေါလြာကာ ထိုအဖုတပြေါသြို့ သူ့ပါးစပကြ ကကွနွန အပကြခွှငြး ဖှဈလသညြေ ။ လွာကိုလဲ ဆနြ့ထုတလြိုကလြရော အဖုတနြဲ့ ပါးစပြ မထိတထိကပငြ လွာဖွားက အရငထြိသညြ ။တံတှေးမွား စိုနသေော လွာနှငြ့ စောကရြရှေှမြးနသေော စောကပြတတြို့ ထိတှေ့လိုကသြောအခါ တငမြခကြေ ခမှာ တကိုယလြုံးရှိ အကှော အသှေးအသားတှေ အီဆိမြ့ကုနအြောငပြငထြူးခှားပှငြးထနသြော ဖီလငကြို ရငလြှိုကမြောဘှယရြာ ခံစားရလရော ကနြ့ကှကငြှငြးဆနသြညြ့ စကားမွားနဲ့ အတူ ရမကဇြော ဝုနြးကနဲ တကလြာမှုရဲ့ ရရတြှေမှညတြမြးသံမွားကလညြးရောယှကပြါဝငသြှားသညြ ။
ကိုစိုးထူးသညြ မယားပါသမီးရဲ့ စောကပြတနြှုတခြမြးသားနှဈခုကို ကကွနွန ဆှှဲဖဲကာ လွာကိုစောကပြတအြကှေဲ ကှာငြးပေါထြိ အပကြာ တဆတဆြတြ လှုပရြှားရငြ ယကပြေးသညြ ။တငမြခကြေ ခမှာမာှ တော့ပွံလနနြသညြေ ။ဖငကြှီးဆိုလွှငမြှေ့ယာပေါမြှ ကှှတကခြကွြ ကော့ကော့ ပငြ့ပေးသညြ ။စောကစြေ့ဆိုလွှငြ အကကြှေဲ ပါကထြှကလြုမတတြ ကော့ထောငတြကသြညြ ။ ကိုစိုးထူးက ထောငတြကလြာသော စကြစေေ့ကို နှုတခြမြးကှီးတှနေဲ့ ညှပခြါ စုတသြညြ ။“ အားပါးပါး . . .အီး….အား…..ဘယလြိုလပနြတောလဲဦးလေးရဲ့ …ယားတယရြှငြ့…ယားတယြ …..အိုး…ကှညြ့ပါလား…ယားပါတယလြို့ဆို…အဟငြ့ဟငြ့….အား….အား….အား…..”အပွိ ုစဈစဈ စောကပြတလြေးမို့ နုသဈကာ သနြ့နသညြေ ။ထပြ ထှကလြာသော စောကရြကှညြေ အနံ့ကလညြး ညှီတိတိ..မှှေးတေးတေး ….။
စောကပြတနြှုတခြမြးကှီးမွားသညြ ဖုထဈလို့ ဖေါငြးနကှသေညြ ။ ထိုစောကပြတနြှုတခြမြးသား ဖုဖုထဈထဈမွားကို ကိုစိုးထူး က ပါးစပြ ဖညငြ့ ငခုံ ဲ စုတပြေးလိုကြ လွာဖှငြ့ လှညြ့မှှယကေလြိုကလြုပပြေးနသညြေ ။“ အမယလြေးလေး…ကောငြးလိုကတြာ….ယကြ..ယကြ…အိုး…အမေ့..ယကပြါ…ယကပြါ……”မကှာပါ…တငမြခကေတြယောကြ..ပထှေးရဲ့ စောကပြတြ ယကပြေးမှု အောကတြှငြ အရှကအြကှောကြ ကငြးမဲ့စှာ ဖီလငမြွား တကလြာလတေော့သညြ ။ ကောငမြလေး ထှနြ့ထှနြ့လူး ကော့ပွံလသေောအခါ ကိုစိုးထူးက စောကပြတြ ယကနြသေော လွာကို အောကသြို့ အသာ လွောခကွာ စူတူတူ စအိုပေါကကြို ပပွကြနဲ မှညအြောငထြိုးယကပြေးလိုကသြညြ ။
“ အို..အ….အဲဒါ ဖငကြှီး…..ဦးလေးရ…….ဟာ….ဟာ………..”စအိုကို အယကခြံလိုကရြသောအခါ တငမြခကြေ ဖငကြှှရငြး ကော့တကပြှီး အလနြ့တကှားပှောသညြ ။ ကိုစိုးထူးက လွာကို ဆနြ့ထုတကြာ စအိုပေါကထြဲကို လွာ ထိုးသှငြးပှနထြုတြ အပှတထြိုးကလိပေးလရော တငမြခကြေ မခံနိုငတြော့ ။ ခေါငြး ဘယညြာ ခါယမြးကာ လူးလှိမြ့နလတေေော့သညြ ။ပါးစပမြှလညြး ရမကပြှငြးပှငြးနဲ့ မှညတြမြးသံတှေ တရစပြ ပေါထြှကနြသညြေ ။တငမြခကြေ ပှီးလုလုပငြ ဖှဈလာသညြ ။ ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီးကို “ ပှီး ”သှားအောငအြထိ အဖုတယြကြ ဖငယြကြ လုပမြပေး….။ ဖငပြေါကကြို ထိုးမှှေ ယကနြရောမှခကွခြငွြးရပကြာ ပေါငကြှားမှ မကွနြှာ ခှာထုတသြညြ ။“ ယကပြေးပါအုံး ဦးလေးရဲ့…ဘာလို့ရပလြိုကတြာလဲ …ယကပြါ…ယကပြါရှငြ့…ယကပြေးစမြးပါအုံး…..ကငြေးလှနြးလို့ပါ …..”တငမြခကြေ အငမြးမရ ပှောသညြ ။ကိုစိုးထူးရဲ့ ခေါငြးကို လှမြးကိုငကြာ သူ့ပေါငကြှားထဲ ပှနသြှငြးဖို့ပငြ ကှိုးစားသညြ ။
ကိုစိုးထူးကကောငမြလေး ဆှယဲူရာသို့ မလိုကြ ..။ လကကြို အသာ ပငြ့ဖယသြညြ ။တငမြခကြေ က လွော့တိလွော့ရဲ ဖှဈနသေော အောကခြံဘောငြးဘီကို သှကလြကစြှာ ခှတပြဈလိုကပြါသညြ ။“ ဟေ့..ဘာဖှဈလို့ အောကခြံဘောငြးဘီကို ခှတပြဈလိုကတြာလဲ….”ကိုစိုးထူးက စပဖြှဲဖှဲနဲ့ မေးသညြ ။“ ဟာ..ဦးလေးဘဲ…ဟိုဒငြး တော့မယဆြို …..”“ ဘာ ဟိုဒငြးလဲ ကှ…လိုးတော့မယြ လို့ ပှောစမြးပါ ….”“ အိုး..အဲလိုမွိ ုးကှီး မပှောရဲပါဘူး ….”“ ငါလိုးတော့မယြ ဆိုလို့ အောကခြံဘောငြးဘီ ခွှတလြိုကတြာလား ….”ကောငမြလေးရဲ့ မကွနြှာ ရဲကနဲ ဖှဈသှားသညြ ။ ရမကဇြောတှေ ထနပြှငြးကာ အလိုးခံရနြ အသငြ့ ရှိနသေောလြညြး အပွိ ု ရိုငြးမို့ တဈတဈခှခှ စကားကှမြးကှမြးတှကှေောငြ့ ရှကစြနိုးတော့ဖှဈနသညြေ ။
“ နငြ့ဖငအြောကမြှာ ခေါငြးအုံး ထိုးခုရအောငြ …ဖငကြှီးကို အသာကှှလိုကြ ……ဖငအြောကမြှာ ခေါငြးအုံး ခုတော့ …စောကပြတပြိုပှူးပှီး စောကစြိလဲ ပိုပေါတြယြ ….လိုးရတာ ပိုကောငြးတာပေါ့ ….နငလြဲ အပှတဖြီလငြ ရမှာ . . . ”ကိုစိုးထူးလဲ မယားပါသမီးရဲ့ ပေါငကြှားမှာ စောကဖြုတကြို ကုနြးကှညြ့ရငြး ပှောလိုကသြညြ ။“ ကှာ..ဦးလေး…အဲလိုတှေ မပှောနဲ့ ….”“ ငါက နငသြိရအောငြ ပှောတာပါကှယြ ..ကဲ..နငြ့စောကပြတမြှာ ငါ့လီးကို တေ့ပေးလေ …”ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီးရဲ့ ဗိုကအြပေါြ တကခြှရငြး ပှောသညြ ။တငမြခကြေ လညြး ပထှေးရဲ့ လီးကို လှမြးကိုငကြာသူမရဲ့စောကပြတအြဝတှငတြေ့ပေးလိုကသြညြ ..။
စောကပြတတြှငြ စောကရြကှညေတြှေ စိုရှှေဲ နကာ လီးရဲ့ ထိပဖြကြ အကှဟဲဟနရော တဝိုကတြှငြ လညြး ကာမရှေ့ပှေး အရကှညေလြေးမွား စို့နလရေောလီးနဲ့ စောကပြတြ တေ့ထောကမြိသညနြှငြ့ စိုတိုတို အထိအတှေ့ကို နှဈယောကစြလုံး ခံစားရသညြ ။ ပထှေးကော မယားပါသမီးပါ ရငသြိမြ့တုနသြညြ ။ ပူထူ ရှိနြူးဖိနြး ကုနသြညြ ။အပွိ ုစဈစဈ ပါကငပြိတလြေးမို့ ပါကငဖြှငြ့ လိုဖူးတာတော့ မရှိသေးပါဘူး …။ယခု သူ့လီးတေ့ထောကလြိုကမြိသညြ့ စောကပြတသြညြ ယငဖြိုမှ မသနြးသေးဘူးသော အပွ ုစြဈစဈ အဖုတြ နုနုထှဋထြှဋလြေး ဖှဈပရော အပွိ ုစဈစဈ အဖုတရြဲ့ နုသဈသောထိတှေ့မှုသညြ ငနသဲားကို ကောငြးကောငြး ဖမြးစားနသညြေ ။
ထို့ပှငြ မိမိလိုးခငွလြှလို့ ဂှငဖြနကြာ အရကှံထားရတဲ့ မယားပါသမီးရဲ့ စောကပြတလြဲ ဖှဈနပှနေရြာ..ကိုစိုးထူးအဖို့ အတိုငြးမသိအောငဘြဲ အတှေ့ထူးကာ အရသာတှေ့ ဖီလငတြကလြို့နလသေညြေ ။ထို့ကှောငြ့လညြး လီးတေ့မိတာနဲ့ အားထညြ့ကာ ဖိစိုကခြသွှငြးလိုကရြာ နုနုထှတထြှတြ စောကခြေါငြးပေါကြ ကဉွြးကဉွြးလေးထဲသို့ ဒဈပှဲလနကြှီး သညြ တထဈထဈ တိုးဝငသြညြ ။ဒဈဖူးကှီး တိုးဝငလြာမှုနဲ့ အတူ ကာမစပရြှကရြာ စောကခြေါငြးပေါကဝြသညြ အာပှငြ့ပှီး ဒဈပှဲကှီး တဝကသြာသာ လောကြ ဝငသြှားသညြ ။ တငမြခကေသြညြ စောကပြတတြှငြ စဈကနဲ ကငွသြလိုလို စပသြလိုလို ဖှဈသညြ ။
ယောကွြားတနဆြာ လိငတြနြ ဒဈဖွားပိုငြး တိုးဝငလြာလွှငြ ဖီလငအြရသာကတော့ကာမမှု အတှေ့အကှုံ မရှိသေးသော အစိမြးသကသြကြ အပွိ ုမလေးကို တခိုကခြိုကြ ဖှဈသှားစပေါသညြ ။“ အား..ကွှတြ…ကွှတြ………အငြ့ …..”ကိုစိုးထူးရဲ့ လီးက ကှီးမား တုတခြိုငလြှနြးသညြ ။ဒဈပှဲလနကြှီးကပငြ သုံးလကမြသာသာလောကြ ရှိသညြ ။ လုံးပတကြလညြး ဖငတြကစြီ အခွိ ုရညပြုလငြး ရဲ့ ဖငပြိုငြးလောကပြငြ တုတလြရော ထို ဒဈပှဲလနကြှီး ထိုးသှငြးခံရမှုကှောငြ့တငမြခကေရြဲ့ စောကခြေါငြးပေါကသြညြ အသားကုနနြီးပါးပှဲအာထှကလြကွြ အရမြးလဲ နာသညြ ။ကောငမြလေး ငှိမပြှီး မှိနြးမခံနိုငတြော့ …။“ အား…..အား..နာလိုကတြာ ….သပေါပှီဦးလေးရာ….နာတယြ..သိပနြာတယြ ….မရဘူး…မဖှဈဘူး ….မသှငြးနဲ့တော့….နာ…နာတယြ..နာ တယြ…….”အပွိ ုမလေးမှာ လီးဒဈကှီး ဝငလြာသညြ့ဒါဏကြို မခွိမဆနြ့ခံလကွြ အောဟြဈညညြးညူ ကာ ပထှေးရဲ့ ရငဘြတကြှီးကို လကနြှဈဖကဖြှငြ့ ဆီးကာ တှနြးသညြ ။လီးကိုလညြး ဆကကြိုငပြေးမထားတော့ ။
မကွနြှာမှာလညြး ရုံှ့မဲ့လကွရြှိသညြ ။“ ဟငြ့အငြး…မလုပပြါနဲ့တော့ ဦးလေးရယြ …နာလှနြးလို့ပါ ..ကမွမခံနိုငတြော့ဘူးရှငြ …အရမြးနာလို့ပါ ..တောငြးပနတြာပါ ….ဆကမြသှငြးပါနဲ့တော့ …ဆကသြှငြး ရငြ ကမွ ဥဈစာကှှဲပဲကုနပြါလိမြ့မယြ ….”တငမြခကေသြညြ ပထှေးကို ဆကမြသှငြးဖို့ တောငြးပနရြှာသညြ ။နာလဲနာ ကှောကလြဲ ကှောကြ ဖှဈနသေော တငမြခကေမြှာ ထိုဖီလငြ အရသာကို မခံစားတတသြေး ..။ သှေးသားတှကတေော့ လီးရဲ့ အရသာကို ခံစားခှေ ရရှေိ နကှလပှေီ ။
“ ဟေ့..ဘာကှောငြ့ ပေါငကြှီးတှကေို လိမထြား ရတာလဲ..ပေါငနြှဈခွောငြး ကားပေးထားမှစောကပြတပြှဲလာပှီး အသှငြးရ အဆငပြှတောပေါ့ ..ကဲ ပေါငကြှီးတှေ ကားလိုကစြမြးပါဟာ..”“ မကားပါရစနေဲ့..ဦးလေးရာ ..မဖှဈဘူး ထငတြယရြှငြ ..ဆကသြှငြးရငြ ကမွသလေိမြ့မယြ ..တကယပြှောတာပါ …”“ လီး အဝငခြွောပှီး အနာသကသြာအောငြ ဆီရှှဲရှှဲ ဆှတပြေးမယလြေ ….ဒီ အဆီ ဆှတပြှီး သှငြးရငြ ရပါတယြ …”ကိုစိုးထူးသညြ ကဝေိုငြ ဂယွလြီဘူးကို ဖှငြ့ကာ ညာလကဝြါးပေါတြှငဆြီမွားညှဈခကွာ သူ့တောငမြာနသေော လီးခွောငြးကှီးတှငြ သုတလြိမြးသညြ ။ တငမြခကေသြညြ သူမရဲ့စောကပြတထြဲထိုးသှငြးရ လှယကြူခွောမှေ့စရနြေ လီးခွောငြးကို ဆီဆှတနြပေုံကို ကှကကြှညြ့ကှကကြှညြ့ လုပနြသညြေ ။လီးကှီးက အကှီးကှီး…ဆီသုတပြမယြေ့ ငါ့ဟာထဲ သှငြးလို့ ရပါ့မလား …ဒါကှီးကို ထိုးသှငြးလိုကတြာ ခံရပှီးရငြ ငါ့ဥဈစာ စုတပြှဲသှားမှာဘဲ .
…လမျးတောငျမှ ကောငျးကောငျး လြှောကျလို့ရပါတော့မလား ….စသဖွငျ့ အမြိ ုးမြိ ုး တှေးတောနမေိသညျ ။ထို့ပွငျ ကွီးမားတုတျခိုငျလှသညျ့ လီးခြောငျးကွီးရဲ့ ညှို့ယူဖမျးစားမှု ကိုလညျး ခံနရေလရော ကောငျမလေးရဲ့ ကာမ ရမကျဇော သှေးသားတိ?