“ဟာ… ကြွေကွဲတယ် ခလေးရာ …။ ပြောတော့ ဦးလီးပဲ ကြိုက်တယ် ဦးလီးပဲ စုပ်မှာဆို´´
“အဲ့ဒါပလီတာ … ဦး… ဒီလီးက ပိုကောင်းတယ် ဒါပဲသိလား။ နောက်ကို ဘယ်တော့မှ ဖုန်းမဆက်နဲ့တော့နော်´´
ဖုန်းချပြီး ပါဝါပါ တစ်ခါထဲ ပိတ်ပစ်သည်။
“ဟိုလူကြီး တော်တော်ထိသွားမဲ့ပုံပဲနော် … မ´´
ခင်ယုလွင်က မတတ်နိုင်ဘူးလေဆိုတဲ့ အထာမျိုးနဲ့ ပခုံးလေးတွန့်ပြသည်။
“မ… သေချာသွားပြီလား ´´
“ဘာကိုလဲ မောင်´´
ရဲလေး သူ့ဆော်မျက်နှာကို အကဲခတ်သလို စိုက်ကြည့်ပြီး မေးကြည့်သည်။
“ဖင်မသရမ်းတော့ဘူး ဆိုတာလေ´´
“တစ်ယောက်ထဲဆီမှာတော့ သရမ်းလို့ရတယ်မလား´´
ထိုသို့ပြောပြီး တဆက်ထဲ ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့ တဘက်အဖြူလေး ဖြည်ချကာ လေးဖက်ထောက်ပြီး ကိုယ်အရှေ့ပိုင်း ကုတင်ပေါ် ပြားနေအောင် ဝပ်ကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ထောင်ကားပေးလာသည်။
“လာလေ ´´
ရဲလေးလည်း လီးကိုင်ကာ နေရာဝင်ယူသည်။
“ဖင်တော့ မလိုးနဲ့ဦး … မောင်´´
“ဘာဖြစ်လို့´´
“ကျမက ဝမ်းဘိုင်ဝမ်းပဲ ဆွဲဖူးတာရှင့် …။ ခုဏကမှ လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ တစ်အိပ်ယာထဲ တစ်ချိန်ထဲ ဖင်ခံခဲ့ရတာလေ။ အီတာပေါ့´´
“ဟုတ်ပြီလေ ဒီနေ့တော့ အနားပေးလိုက်ပါ့မယ်´´
စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ သူက နောက်သလို ပြောမိပေမဲ့ ခင်ယုလွင်ကတော့ မျက်နှာလေး ခပ်တည်တည် ဖြစ်သွားပြီး သူ့ကို
“မောင် … တခြားမိန်းမတွေနဲ့ မလုပ်ရဘူးနော်´´
တဲ့ …။ ဒီနေရာမှာ သူမ အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ကာ စောဒကတက်ချင် တက်လို့ရတဲ့ အခြေအနေရှိပေမဲ့ ရဲလေးပါးစပ်က “အင်း´´ လို့ပဲ ဖြေခဲ့မိသည်။ နောက်တော့ စကားတွေများနေလို့ တွင်းအောင်းဖို့ရာ စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ သူ့မြွေကြီးကိုလည်း ခင်ယုလွင် စောက်ပတ်ဝနဲ့ ခေါင်းတေ့ပေးလိုက်သည်။ အိစက်နူးညံ့နေတဲ့ နံရံတွေကို ဖြတ်သန်းပြီး သူ့လီးကြီးက အနက်ရှုံးဆုံးထိ တိုးဝင်သွားတော့သည်။
“အာရုံငါးပါးနှင့် အနီးကပ် ရင်ဆိုင်ရပါမူ ပုထုဇဉ်တို့မည်သည် ရန်သူပင် ဖြစ်လင့်ကစား ကျရှုံးတတ်သော သဘောရှိကြကုန်၏´´
ဆိုတဲ့ စကားကို သွားသတိရမိသည်။ မည်သို့ပင် ဖြစ်နေပါစေ သူ … နဲ့ …“မ´´… ဟာ ဘယ်တော့မှ လွယ်လွယ်နဲ့ ဝေးသွားမယ့် သူတွေ မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ ရဲလေး ကောင်းကောင်းသိနေသည်။
ပြီးပါပြီ။