အချိန်တွေက အကုန်မြန်သည်ဟု ကျွန်မ ထင်မိသည်။ ခင်နှင်းဝေဆိုတဲ့ ကျွန်မဟာ အခုဆို သမီးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမဖြစ်လို့နေပါပြီ။ လွန်ခဲ့သော (၁၅) နှစ်ကျော်က အဖြစ်အပျက်တွေက အခုထိတိုင် မေ့လို့မရနိုင်သေး။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို အားကိုးလက်ထပ်မိခဲ့ကာမှ ထိုယောကျ်ားနဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းတို့၏ […]
[ ဖြစ်ရပ်မှန် ဇာတ်လမ်းလေးအား နာမည်/နေရာဒေသ လွဲပြောင်း၍ စာဖတ်သူ အဆင်ပြေစေရန် ခံစားတင်ပြပါသည်။ ] အခန်း ( ၁ ) ” ရွှီးးးးး …… ဖေါင်းးးး ဖေါင်းးးးးး …… ရွှီးးးးး
အမေ အိမ်ထောင်ပြုလိုက်ကြောင်း သတင်းကြားရတော့ ခင်ခင်စန်းတစ်ယောက် ချုံးပွဲချ၍ ငိုလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့……. ကြည့်ဦး…. အမေယူလိုက်သည်က လူမျိုးခြား ကုလားကြီးတဲ့…… ဝမ်းနည်းတာလဲပါသည်။ ယူကြုံးမရတာလဲပါသည်။ ဒါကြောင့်ပင် ခင်ခင်စန်းတစ်ယောက် ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေး၍ နေမိသည်။ လူကြုံနှင့်ပေးလိုက်သော အမေ့ထံမှ
ဒေါ်လွင်မာထက် ဆိုသည်မှာ ‘ထက်’ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီကြီး၏ ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကိုယ်တိုင်က အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် ပြည်ပသို့လည်း အကြိမ်ကြိမ် သွားရောက်၍ သင်တန်းအမျိုးမျိုး တက်ရောက်အောင်မြင်ခဲ့သူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် လုပ်ငန်းလုပ်ရာတွင်
၂၀၀၈ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ (၃) ရက်။ မကြာခင် သင်္ကြန်ကျတော့မည်။ သင်္ကြန်ရယ်၊ ဥသြရယ်၊ ရွက်ကြွေလေးတွေရယ်၊ ရှင်းပြီးလှပနေတဲ့ ကောင်းကင်ပြာလေးရယ်… ဒါတွေဟာ နွေဦးပန်းချီကားတစ်ချပ်ထဲက နွေသရုပ်စုတ်ချက်တွေပါပဲ ချစ်သူရယ်..။ ဟိုးဝေးဝေး ဗာင်္ဒပင်က သစ်ရွက်လေးတွေ တစ်ရွက်ချင်း
ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်း ခွဲခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ သူ့ကို အကြောင်းသိသူများက သွေးလက်ဝါးဟု တင်စားခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ သူနဲ့ ခွဲခန်းအတူတူဝင်တဲ့ ဆရာဝန်မ ငယ်ငယ်လေးတွေနဲ့ နပ်စ်မလေးတွေရဲ့ တင်ပါးနဲ့ ရင်ဘတ်တွေမှာ သွေးစွန်းနေတဲ့ လက်ဝါးရာကြီးတွေ တွေ့ရတတ်လို့ ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့လည်း သွေးလက်ဝါးတစ်ယောက်
အိမ်ထောင်ကျပြီး နယ်ကို ပြောင်းသွားသော သူငယ်ချင်း ဇင်မာက ကျမကို အလည်ခေါ်ခဲ့တာ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ကျမက ကျောင်းဆရာမ အလုပ်ကတဖက်၊ အိမ်က လင်သားဖြစ်သူ ကိုဝင်းမောင်ရဲ့ ဝေယျာဝစ္စတွေနဲ့ ဘယ်မှ မရောက်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သားသမီးမမွေးသေးပေမယ့် လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့ ကျမတို့
ပထမလင်က သူမနှင့် ငါးနှစ်သာ ပေါင်းခဲ့ရပြီး သူမအသက် (၂၆) နှစ်အရွယ်မှာ ကားမှောက်တိမ်းပါးသွားခဲ့ခြင်းကြောင့် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် မုဆိုးမလေး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒါပေမယ့် မမြစိမ်းတစ်ယောက် မုဆိုးမဘဝနဲ့ ကြာကြာမနေလိုက်ရ။ သူမ၏ ပထမလင်နှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးသော တစ်ယောက်က ပေါင်းသင်းလက်ထပ်ခွင့်တောင်းကာ
“ အာနိုးရေ….ဟေ့ အာနိုး…” “ လာပြီ….အစ်မရေ…” နွားစာစင်းနေသော အာနိုး အိမ်ဘေးမှ မပြေးရုံတမယ်လာခဲ့ပြီး…. အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ မခင်အေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။ “ နင့် ဦးလေးလည်း ပိုက်တဲရောက်ရင် ပြန်မလာတော့ဘူး… နင့်ပဲခိုင်းရမှာပဲ…။ ညနေစောင်းရင်
ကျွန်တော့်အစ်ကိုတစ်ယောက် သင်္ဘောမှာ မထမတန်း အရာရှိ (Chief Officer) ဖြစ်တော့ အသက်က ၃၀ ရောက်ပြီ။ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်နဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုက ရှိနေတော့ သင်္ဘောသားဖြစ်ကတည်းက လိုက်ရတဲ့ သင်္ဘော။ ကုန်းပေါ်မှာ အများဆုံးနေရမှ ၃ လလောက်ပဲ။