ကိုယ့်လက်တွင်း၌ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းကပင် ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေမိသည်။ ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် အစွမ်းထက်သော ကျော်ထက် ပေးလိုက်သည့် လိမ်းဆေးကြီးက အမှန်တကယ်ပင် အစွမ်းပြနေသည်။ ထိပ်လုံးက မဖွင့်ရသေးသော တောင်ပို့မှိုကြီးပမာ အတုံးလိုက် အခဲလိုက်ကြီး ပွယောင်းကြီးထွားနေပြီး လက်ဖြင့်ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်အတွက် […]
” မောင် … ဒါပြီး … တော်တော့နော် ” ” မောင် … မမူးသေးပါဘူး … မွန် ” တစ်ခုခုအား တွေးပြီး စိတ်ဓာတ်ကျနေပုံရသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း
ကြူကြူက မြင့်မြင့်ရီကို အသာလက်တို့ပြီး ပြောလိုက်သည်ကို နုနု ကြားလိုက်တော့ ရှိုးကေ့စ်နောက်တွင်ရပ်၍ နေရင်းက အသာလေး မျက်လွှာလေးပင့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ အသက်က (၂၃) (၂၄) ထက်မပို၊ အသားက မဖြူသော်လည်း ခပ်လတ်လတ်လေးဖြစ်သည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်နှာက
“ ကျွီ ” ကနဲ ကားဘရိတ်ဆွဲသံရှည်ကြီးက ထွက်ပေါ်လာပြီးခဏတွင် သူ့ကိုယ်သူ အနိုင်နိုင်သယ်ကာ လမ်းဖြတ်ကူးလာသော သူသည် ကားရှေ့မှာပင် မှောက်ရက်လဲပြီး ကျသွားလေသည်။ နှင်းဝေတစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ရင်း ထိုသူအနားသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ကားမီးရောင်အောက်တွင် မှောက်ရက်လဲနေသော
နောက်တစ်လခန့်မှာ လက်ထပ်ရတော့မည့် ဒေါက်တာကေသီဝင်းတစ်ယောက် ခင်ပွန်းလောင်းကိုလည်း သတိမရတော့။ လက်ထပ်ဖို့ ခေါင်းညိတ်ခဲ့သော်လည်း သူမ ချစ်လည်းမချစ်ခဲ့။ အမေ့ငယ်သူငယ်ချင်း အန်တီနွယ်က ကေသီဝင်း ဆယ်တန်းတက်သည့်နှစ်မှစ၍ ဆရာဝန်ဖြစ်သည်အထိ ကူညီဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သော ကျေးဇူးကိုထောက်၍ အန်တီနွယ်၏သားနှင့် လက်ထပ်ရန် ခေါင်းညိတ်ခဲ့ရခြင်းသာ။ ချစ်သူတွေမဟုတ်တော့
” ဟော …သမီးပြန်လာပြီပေါ့… လာလာ… အဖေက… မနေ့ကတည်းက မျှော်နေတာ ” ” မနေ့က … ကားမရတာ … အဖေရေ့ ” ဦးသိန်းမောင် အိမ်ပြင်ထွက်ကာ တက္ကစီကား နောက်ခန်းမှ အထုပ်အပိုးများ
“ငြိမ်းငြိမ်းရေ” ”ရှင် မေမေ” ”ညည်းကောင်လေးလာတယ်၊ ငါဘာပြောလိုက်ရမလဲ” ”မရှိဘူးလို့သာ ပြောလိုက်ပါ မေမေ” ”ဟင် ဘာဖြစ်လို့တုန်း” ”ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး မေမေ” “အေးအေး ငါပြောလိုက်မယ်” ကျွန်မ အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး ငိုချလိုက်တယ်။ “ကျွန်မရင်တွေ ကွဲခဲ့ရပြီမောင်၊ မောင့်ကို
ကျုပ်နာမည်က ဘခက်။ အသက်က ၄၃။ အလုပ်အကိုင်က သင်္ဘောသား။ သင်္ဘောသားဆိုတော့ ဘီယာဗိုက်ကလေးနဲ့ပေါ့ဗျာ။ ထိပ်ကလေးကလည်း နည်းနည်းပြောင်ချင်တာပေါ့။ အရပ်က ၅ ပေ ၄။ သင်္ဘော စလိုက်တော့ ၁၈ နှစ်၊ ၁၀ တန်းအောင်ပြီးခါစလေး။
“ပန်းအသစ်တွေများစွာ ရှိနေပါသော်လည်း ပန်းဟောင်းကိုသာ တမ်းတမ်းတတနဲ့ တပ်မက်လိုချင်မိပါလေတော့ ထိုအရာဟာ ကျွန်တော့်အတွက် ဝဋ်ကြွေးလေဘဲလား” တည်းခိုခန်းကပေးတဲ့ တဘက်ကို ခါးမှာပတ်၍ သူမရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာပါတယ်။ သူမရဲ့အလှကို ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း ကျွန်တော် ခံစားနေမိပါတယ်။ ခံစားနေတယ်ဆိုတာမှာ နှမျောခြင်းများလည်း ပါတာပေါ့။
ဆေးရုံကြီး အပြင်ဘက် မှန်ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ကျေးငှက်သံလေးတွေနဲ့ အစိမ်းရောင် သစ်ပင်ကြီးများကြောင့် ဘဝ အမောတွေကို ခဏတာ မေ့ပျောက်သွားစေတာပဲလေ။ မနက် ၈ နာရီ ကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိသေးတာပါ။ ညက ဆိုင်ကယ် အက်ဆီးဒင့်ဖြစ်တဲ့