ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် အိမ်ထောင်ပြုမည်ဆိုလျှင် ထုံးတမ်းစဉ်လာအရ မင်္ဂလာလက်ထက်ပွဲကို ကျင်းပလေ့ရှိကြတယ်။ နယ်ခြားနေတဲ့ စုံတွဲတွေဆို တစ်ဖက်မှာတစ်ပွဲစီ ကျင်းပကြတယ်။ အများအားဖြင့် မိန်းကလေးဘက်မှာ ကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။ အချို့သောသူတွေအဖို့ တစ်ပွဲသာကျင်းပသဖြင့် ကျန်တစ်ဖက်က အပေါင်းအသင်း မိတ်ဆွေတွေ အခက်တွေ့ကြရတယ်။ ယခုဇာတ်လမ်းက […]
“ညနေက ဘယ်လို သက်သာသွားတာလဲ သားကြီး” “ဒီလိုပဲ ရေလောင်းပေးလိုက်ရတာပေါ့…… မင်းဘောင်းဘီက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ငရုတ်သီး ထိရတာလဲကွာ” “ဦးတိုင်းလေ… မြတ်မွန်ကို ဆုံးမချင်လို့ ငါ့ဘောင်းဘီကို မြတ်မွန်ဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီမှတ်ပြီး တုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ လှမ်းယူပြီး ငရုတ်သီးနဲ့ ပွတ်ထားတာတဲ့”
မြသွေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသဖြစ်နေမိတယ်။ ခရီးထွက်ရာက ပြန်လာတဲ့ မောင့်ကိုလည်း မျက်နှာပူလို့ တနေကုန် ရှောင်နေရတာ။ မောင့် အထက်အရာရှိ ကြောင့်ပေါ့။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေက ပြန်တွေးတိုင်း ရင်ခုန်ရသလို ရှက်လည်း ရှက်မိပါတယ်။ မောင် ရာထူးတက်တော့
ထူးသိုက်သည် မတ်စ်ဝါဒီ တစ်ယောက်လို့ နေလင်း ကြားခါစက ထူးသိုက်ကို ကွန်မြူနစ် တစ်ယောက်လို့ ထင်ခဲ့မိသည် ။ ကားလ်မတ်စ်နဲ့ လီနင်ရဲ့ ကွန်မြူနစ်အတွေးအခေါ် ဝါဒတွေကို ကိုးကွယ် လိုက်စားတဲ့ လူတစ်ယောက်လားလို့ ထူးသိုက်နဲ့ တအားရင်းနှီးတဲ့ ချစ်ပန်းကို
ပြင်းရှတောက်လောင်သော တေးဂီတသံစဉ်များက ခန်းမထဲရှိ လူများအားလုံးကို ဖမ်းစားတိမ်းမူးစေခဲ့သည့်တိုင် ကျနော့်ကို ထူးထူးခြားခြား ဘာရသမှ ပေးနိုင်ခြင်းမရှိ။ အရောင်စုံမီးများ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်နှင့် စီးမျှောလှုပ်ရမ်းနေကြသော သူငယ်ချင်းများသည်လည်း ယခုတော့ဖြင့် ကျနော့်ကို မေ့နေကြပြီ။ အထက်တန်းကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများ ပြန်လည်ဆုံစည်းခဲ့ကြသည့် ညစာစားပွဲမှအပြန်
…ဟေ့မိနိုင်….. …အိဖြူပြော ..ငါ့သားလေး အဆင်ပြေလား… …အင်း အဲဒီကိစ္စကိုပဲ ပြောချင်လို့…. …ဘာပြောမှာလဲ…ကွ…. …ဖုန်းထဲမှာ ပြောလို့ကောင်းပါ့မလားတောင် မသိပါဘူးကွာ.. …နင်ကလည်းဟာ နင်နဲ့ငါက မိုင် ၃၀၀ ကျော်ဝေးတာ။ ငါနင့်ဆီလာမယ်ဆိုရင်တောင် ဒီမှာငါက ခရီးသွားဖို့ ပြင်ဆင်ရဦးမှာ..။
အိမ်ထဲမှာ ဇာတ်လမ်းတွေ ပတ်ရှုပ်သမျှ ကြာလာတော့လည်း နည်းနည်းရိုးလာတာကြောင့် ကျောင်းထဲမှာရှိတဲ့ စားလို့ရမယ့် ဂွင်လေးတွေကို လိုက်ရှာမိတော့တယ်။ အတန်းထဲမှာတော့ ရင်းနှီးတဲ့သူတွေရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲ သိပ်တော့မကြိုက်ချင်ဘူး။ နည်းနည်းလေးပိုခင်တဲ့ တစ်ယောက်တော့ရှိတယ်။ သူကတော့ နောက်ဆုံး ပစ်မှတ်တစ်ခုပေါ့။ သူ့ကိုတော့
“ပန်းအသစ်တွေများစွာ ရှိနေပါသော်လည်း ပန်းဟောင်းကိုသာ တမ်းတမ်းတတနဲ့ တပ်မက်လိုချင်မိပါလေတော့ ထိုအရာဟာ ကျွန်တော့်အတွက် ဝဋ်ကြွေးလေဘဲလား” တည်းခိုခန်းကပေးတဲ့ တဘက်ကို ခါးမှာပတ်၍ သူမရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာပါတယ်။ သူမရဲ့အလှကို ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း ကျွန်တော် ခံစားနေမိပါတယ်။ ခံစားနေတယ်ဆိုတာမှာ နှမျောခြင်းများလည်း ပါတာပေါ့။
“ဟာ… ကြွေကွဲတယ် ခလေးရာ …။ ပြောတော့ ဦးလီးပဲ ကြိုက်တယ် ဦးလီးပဲ စုပ်မှာဆို´´ “အဲ့ဒါပလီတာ … ဦး… ဒီလီးက ပိုကောင်းတယ် ဒါပဲသိလား။ နောက်ကို ဘယ်တော့မှ ဖုန်းမဆက်နဲ့တော့နော်´´ ဖုန်းချပြီး ပါဝါပါ
အိပ်ယာကနိုးတာနဲ့ စံပယ်ပန်းရနံ့တွေက မွှေးလွန်းလှသည်။ မေမေ ဘုရားပန်းတင်ထားတာပဲ ဖြစ်မည်။ မေမေရဲ့ ဘုရားရှိခိုးသံကိုလည်း ကြားနေရသည်။ ဒါပေမယ့် မေသင်း မထချင်သေး။ ဆက်အိပ်နေချင်သေးသည်။ မိုးအေးအေးနဲ့ အိပ်ယာထဲ ကွေးနေချင်သေးသည်။ “ဟဲ့ မေသင်း မထသေးဘူးလား။ ဒီကလေးမ